dijous, 5 de setembre del 2013

TdE203. Giuseppe Ungaretti: «Perchè»

(Alexandria 1888-Milà 1970))

PERCHÈ?
Carsia Giulia 1916

Ha bisogno di qualche ristoro
il mio buio cuore disperso

Negli incastri fangosi dei sassi
come un'erba di questa contrada
vuole tremare piano alla luce

Ma io non sono
nella fionda del tempo
che la scaglia dei sassi tarlati
dell'improvvisata strada
di guerra

Da quando
ha guardato nel viso
immortale del mondo
questo pazzo ha voluto sapere
cadendo nel labirinto
del suo cuore crucciato

Si è appiattito
come una rotaia
il mio cuore in ascoltazione
ma si scopriva a seguira
come una scia
una scomparsa navigazione

Guardo l'orizzonte
che si vaiola di crateri

Il mio cuore vuole illuminarsi
come questa notte
almeno di zampilli di razzi

Reggo il mio cuore
che s'incaverna
e schianta e rintrona
come un proiettile
nella pianura
ma non mi lascia
neanche un segno di volo

Il mio povero cuore
sbigottito
di non sapere

PER QUÈ?
Carsia Giulia, 1916

Li fa falta algun alleujament
al meu obscur cor dispersat

En els galzes fangosos dels còdols
com una herba d'aquesta contrada
vol tremolar pausat a la llum

Però a la fona
del temps no sóc res més
que l'escata dels còdols corcats
de l'improvisat camí
de guerra

Des que
ha mirat a la cara
immortal del món
aquest foll ha intentat de saber
i ha anat a caure al laberint
del seu cor afligit

S'ha aixafat
com una rodera
el meu cor a les escoltes
mes s'ha descobert seguint
com una estela
una desapareguda navegació

Miro l'horitzó
que es veroleja de cràters

El meu cor vol il·luminar-se
com aquesta nit
almenys amb brolladors de coets

M'aguanto el cor
que s'encofurna
i esclata i retrona
com un projectil
per la planura
però no em deixa
ni un mer signe de vol

Aquest pobre cor meu
estupefacte
de no saber

Giuseppe Ungaretti. L'alegria. Traducció de Jordi Domènech. Pròleg d'Haroldo de Campos. Edició bilingüe. Barcelona: Edicions del Mall, Sant Boi de Llobregat, Barcelona, 1985, pàgs. 122-125.

Total de visualitzacions de pàgina: